nurt filozoficzny, na który złożyły się poglądy Epikura i jego uczniów, usystematyzowane przez szkołę epikurejską działającą od IV w. p.n.e. do IV w. n.e. Ich pełny wykład przedstawił Lukrecjusz w O naturze rzeczy. W starożytności e. był jedynym systemem zdecydowanie antyplatońskim, uważającym naukę teoretyczną za zbędną, a etykę za cel filozofii. Ponieważ dla e. miarą dobra i zła są przeżycia, to dobrem jest przyjemność, a złem cierpienie. Należy unikać cierpienia i szukać nie tyle przyjemności jednorazowej, ile spokoju umysłu. E. zaleca umiarkowanie i roztropność, ponieważ zbytnia pogoń za przyjemnościami mogłaby narazić nas na cierpienia, a tych przede wszystkim należy unikać. Lepiej jest więc mniej potrzebować niż więcej posiadać. Do zwolenników e. należeli tacy rzymscy poeci, jak Horacy, Wergiliusz i Owidiusz; w poźniejszych czasach do tradycji e. nawiązywały teorie sensualizmu (P. Gassendi) i utylitaryzmu (J. Bentham i J.S. Mill).
- epikureizm, kierunek filoz., którego...
- eudajmonizm, (gr. eudajmon = szczęśliwy)...
- horacjanizm, tendencje poetyckie nawiązujące...