grupa instrumentów muz., w których źródłem dźwięku jest drganie słupa powietrza zamkniętego w piszczałce lub na zewnątrz instrumentu (a. wolne - np. bąk dziecięcy i szabla lub bicz, spotykane m.in. w muzyce narodów kaukaskich); zmianę wysokości dźwięku uzyskuje się przez zmianę ciśnienia powietrza (przedęcie), otwieranie lub zamykanie otworów bocznych, względnie zmianę długości rury (suwakiem lub wentylami); ze względu na sposób pobudzenia słupa powietrza do drgań a. dzielą się na ustnikowe (rogi, trąbka), wargowe, fletowe (flet, piszczałka wargowa), stroikowe ze stroikiem pojedynczym (klarnet) i podwójnym (obój); ze względu na materiał, z którego są wykonane a. dzieli się na drewniane i blaszane; niektóre a., pierwotnie drewniane (np. flet poprzeczny) wykonuje się ob. z metalu; do a. zalicza się także organy oraz głos ludzki; a. znane były m.in. w staroż. Egipcie i Grecji; ob. stanowią jedną z zasadniczych grup instrumentów w orkiestrze symfonicznej, szeroko wykorzystuje się je też w muzyce jazzowej i ludowej.
SZAŁFER, ŁOTEWSKA MUZYKA, GWIZDEK, OFIKLEJDA, AKORDEON, AUSTRALIJSKA MUZYKA, OKARYNA, PUZON, HASOSRA, TRĄBKA
- RZYMU STAROŻYTNEGO MUZYKA, nie jest dostatecznie...
- INSTRUMENTY MUZYCZNE, przyrządy do wytwarzania...
- NIEMIECKA MUZYKA, 1. ludowa, mimo że...