ludowa wykazuje związki z muzyką Mordwinów, Finów i Czeremisów, a jej najstarsze zachowane zabytki sięgają XI w.; najważniejsze formy to pieśni wykonywane gł. przez kobiety; kopmpozycje wokalne, przeważnie monofoniczne (z niewielkimi partiami burdonowymi), związane są z obrzędami (wesela - forma kasike, pogrzeby), pracami rolnymi i pasterstwem; brak pieśni epickich i historycznych; charakterystycznym typem pieśni są runy - jednogłosowe, z licznymi pentatonizmami, wykonywane solowo (niektóre wersy powtarza chór). Instrumentarium stanowią chordofony (kannel, chijukannel, moldpill) oraz aerofony (piszczałki, trąby pasterskie, dudy). Tańce grupowe o powolnym tempie (ringtantsud, sabatansbud) w XIX w. stopniowo wypierane przez tańce wykonywane parami (labajalg, krakowiak); od tego też stulecia liczne wpływy folkloru niemieckiego. M.e. profesjonalna powstaje od XIII w. (hymny chóralne), rozwijana najpierw przez zakony, a następnie przez kongregacje luterańskie; w 2. poł. XIX w. rozkwit pieśni patriotycznych, stanowiących formę oporu przeciw nasilającej się rusyfikacji; 1900 powstała pierwsza estońska orkiestra symfoniczna w Dorpacie (Tartu), 1919 - konserwatorium w Tallinie; najwybitniejsi twórcy tego okresu (m.in. R. Tobias) nawiązują do rodzimej tradycji ludowej; 1905 swój manifest ogłasza grupa "Młodzi Estończycy", nawiązująca do muzyki franc.; w pierwszych latach XX w. pojawiają się próby kompozycji atonalnych, zawierających jednak elementy rodzimego folkloru (M. Saar), nadal trwają poszukiwania sposobu powiązania awangardowych tendencji z tradycją (A. Lemba, A. Kapp); najważniejsze postaci tego okresu to H. Eller i jego uczeń E. Tubin; w okresie utraty niepodległości (1940-91) życie muz. Estonii nadal się rozwijało (światową sławę zyskał A. Prt); inni wybitni kompozytorzy to J. Bleive, M. Saar, K. Sink, M. Kuulberg; z młodszych - R. Kangro, R. Espere, U. Sisask.
- PÄRT, Arvo (ur. 1935)
- ESTOŃCZYCY, naród zamieszkujący...
- O, Bruno (1933-2002)