abstrakcyjna sztuka, niefiguratywna sztuka
jeden z zasadniczych nurtów w sztuce XX w., polegający na świadomym rezygnowaniu z przedstawiania osób, przedmiotów oraz wszelkich form obserwowanych w naturze i tworzeniu dzieł przy pomocy "czystych form", tzn. koloru, plam, linii, figur czy brył geometrycznych, stanowiących wizualną projekcję wewnętrznych doznań artysty. A. narodził się w pocz. XX w., jego źródeł można upatrywać w impresjonizmie, fowizmie i ekspresjonizmie, a zwł. w kubizmie franc., który przekształcił się w sztukę bezprzedmiotową (1907-13); przełomowymi dziełami były: pierwsza akwarela abstrakcyjna W. Kandinsky'ego (1910) oraz płótna Cautchouc F. Picabii i Sonaty M. Čiurlionisa; w a. wyróżnia się abstrakcję geometryczną (dominowała do końca lat 30.) i abstrakcję organiczną (rozwinęła się po 1940); w ich ramach powstało wiele koncepcji artyst., np. z abstrakcji geometrycznej wyłoniły się suprematyzm, konstruktywizm, neoplastycyzm, kinetyzm, op-art, strukturalizm; w ramach abstrakcji organicznej wyróżnia się m.in. abstrakcyjny ekspresjonizm, action painting, informel, taszyzm, abstrakcję liryczną; gł. przedstawiciele a.: W. Kandinsky, F. Kupka, F. Picabia, H. Arp, S. Taeuber-Arp, P. Mondrian, R. Delaunay, J. Pollock, T. Van Doesburg, S. Vassarely; z Polaków: M. Jarema, H. Stażewski, W. Strzemiński, J. Stern, T. Tchórzewski, S. Gierowski.
DUŃSKA SZTUKA, ORFIZM, TARANCZEWSKI, ABSTRAKCJA, AUSTRIACKA SZTUKA, KANDINSKY, PEVSNER, NOWOSIELSKI, MARCZYŃSKI, DŁUBAK Zbigniew
- ekspresjonizm, 1) kierunek artystyczny...
- awangarda, (franc. l’avant-garde...
- ISLANDZKA SZTUKA, najstarsze zabytki -...